Wat een shitzooi
Bah, wat een shitzooi! Het water stroomt onder de toiletpot vandaan… Loopt de gang in… Doorweekt mijn sokken…
Oorzaak: een verstopte riolering. Geweldig timing, zo aan het eind van de zaterdagmiddag. Juist nu we op het punt staan om in de auto te stappen en ergens te gaan eten.
Wij wonen in een jaren dertig huis. Heel sfeervol, maar niet altijd even praktisch. Honderd jaar geleden deden ze de dingen nu eenmaal anders. Zo bleken bij een schilderbeurt alle deuren uniek van formaat te zijn. Het was een hele puzzel om de juiste deur weer in de juiste opening te krijgen.
Ook het rioolstelsel is niet wat wij in deze tijd gewend zijn. De aardewerk (!) buis komt uit het huis en gaat vervolgens met een hoek van 90 graden richting hoofdbuis. In die hoek hopen zich in de loop van de tijd restjes toiletpapier op. Op een gegeven moment is de buis dus verstopt en loopt hij langzaam vol met… jawel: shit.
Uiteindelijk komt het moment dat het water nergens meer heen kan en zich een uitweg zoekt het huis in. Dit keer wel op een heel ongelukkig moment. Maar laten we eerlijk zijn: welk moment is hier wel geschikt voor? ?
Er zit dus niet anders op. Manlief graaft de riolering uit, sluit de hogedrukreiniger aan en begint te spuiten. De poep borrelt tussen het zand door omhoog. En omhoog… En omhoog… Plotseling schiet de slang los en spuit de drek als een fontein omhoog. Recht in het gezicht van manlief. Op zijn bril, in zijn neus,… Dit is met recht shitzooi!
De boodschap is duidelijk: zorg ervoor dat de shit doorstroomt en zich niet op kan hopen. Want vroeg of laat barst de bom.
Wat doe jij met de shit in jouw leven? Die nare mail? Die leerling die alweer ontploft? Die collega die jou opzadelt met haar werk? Slik je je gevoelens in? Of geef je er ruimte aan?
Ik heb dat jarenlang gedaan: mijn gevoelens inslikken. Ik liet het niet merken als een ander mij raakte met zijn woorden of daden. Ik wilde sterk zijn. Want als ik dat niet was, kon dat nare gevolgen hebben…
Maar op een gegeven moment zat ik boordevol met onverwerkte emoties. Onderdrukken lukte niet meer. Ik kreeg een burn-out.
Heb je wel eens geprobeerd een bal onder water te duwen? Dat is hard werken. Een tijdje lukt dat wel. Maar dan plopt de bal toch weer naar boven.
Zo is het ook met emoties. Je kunt ze wegduwen. Net doen of ze er niet zijn. Een tijdje lukt dat wel. Maar vroeg of laat komen ze toch naar boven. Moeten ze eruit. Is het niet goedschiks dan maar kwaadschiks.
Je kunt natuurlijk doen zoals ik deed: wachten op een burn-out. Maar je kunt ook de regie nemen en een manier zoeken om alle weggeduwde en opgestapelde emoties eruit te laten. Voordat de boel ontploft. Dat kost tijd en energie, maar het is de moeite waard.
Wat kies jij? Neem je het heft in eigen handen of wacht je tot de bom barst?