Heidi van der Kruijff
Procesbegeleider
Ik ben gek op lezen. Er gaat ’s morgens altijd een boek onder mijn arm mee naar beneden. En ’s avonds gaat hij natuurlijk weer mee omhoog. Enne…. dan is hij niet altijd open geweest.
Ik verloor het plezier in mijn werk
Zolang als ik mij kan herinneren, wilde ik ‘juf’ worden. Als meisje speelde ik dan ook geregeld schooltje. Ik vertelde verhalen, gaf rekenlessen en nam dictees af. Soms wilden mijn zusjes en broertje wel leerling zijn. Soms gaf ik les aan een onzichtbare groep of een rijtje poppen. Het maakte mij niet uit wie er voor mijn neus zaten, zolang ik maar de juf mocht zijn. Want dat ik plaatsnam als leerling was absoluut ondenkbaar. Het is dan ook niet zo raar dat ik bijna 30 jaar werkzaam ben geweest in het onderwijs. Daarbij heb ik alle denkbare functies bekleed, van leerkracht tot directeur en alles daar tussenin.
Al die tijd heb ik het beste van mijzelf gegeven. Ik deed enorm mijn best om resultaat te behalen, aan alle verwachtingen te voldoen en daarnaast ook aandacht en een luisterend oor te hebben voor de mensen en kinderen om mij heen. Maar hoe hard ik ook liep, hoeveel uren ik ook maakte, hoe ik mijn best ook deed, ik voelde mij altijd tekort schieten. Er was altijd nog wel iemand of iets dat mijn aandacht nodig had als ik aan het eind van een lange dag de schooldeur achter mij dichttrok.
Ik was steeds minder in staat om te genieten van mijn werk en raakte steeds verder verwijderd van mijzelf. Uiteindelijk belandde ik in een burn-out. Ik werd gedwongen om uit de mallemolen te stappen en serieus te kijken naar wie ik ben, wat ik wil, waar ik voor sta en waar ik blij van word.
Het onderwijs heeft nog steeds mijn hart. Ik houd nog steeds van kinderen en ik wil nog steeds leerkrachten helpen het beste in hen en zichzelf naar boven te halen. Ik wil diezelfde leerkrachten nog steeds laten ervaren hoe het is om vanuit hun kracht te leven en te werken. Maar daarbij wil ik niet langer worden afgeleid door regelgeving en verwachtingen van wie dan ook. Ik wil mij volledig kunnen richten op wie er echt toe doen: de mensen. Zij zijn het meer dan waard om mijn aandacht aan te geven. Zij maken dat werken niet voelt als werken. Zij geven mij energie en werkplezier.
“Ik werd gedwongen om uit de mallemolen te stappen en serieus te kijken naar wie ik ben, wat ik wil, waar ik voor sta en waar ik blij van word.”
Mijn visie op
werkdruk en stress
Het is mijn overtuiging dat het ervaren van spanning, druk en stress niet nodig is als je dicht bij jezelf blijft. Sinds ik weet wie ik ben, wat ik nodig heb en waar ik voor sta, laat ik mij niet meer gek maken. Niet door al het werk dat op mij afkomt, niet door de mening van anderen, niet door wat dan ook. Dat lijkt misschien moeilijk, maar dat is het niet zolang je maar voor ogen houdt wat je doel is. Ik heb het na ruim 50 jaar nog kunnen leren en pluk hier nu elke dag de vruchten van.
Leven
vanuit rust
Door dicht bij mijzelf en dicht bij God te blijven, is het eenvoudiger om echt verbinding te maken met de mensen om mij heen. Ik hoef mij niet te bewijzen, ik hoef mij niet anders voor te doen dan ik ben en daardoor kan ik mij volledig richten op wat de ander nodig heeft. Hierdoor kan ik werkelijk van betekenis zijn.
Wat je over mij
moet weten
Als christen wil ik handen en voeten geven aan mijn geloof door Gods liefde te weerspiegelen. Dat wil niet zeggen dat ik alles maar met de mantel der liefde bedek. Daarmee komt niemand verder en dat past ook niet bij wie ik ben. Maar ik vind het wel belangrijk dat confronteren altijd vanuit liefde gebeurt.
Dit is typisch Heidi
Wil je met mij kennismaken?
Denk je dat ik jou kan helpen om (weer) ontspannen en vanuit rust te leven? Jezelf beter te leren kennen? Het beste in jezelf naar boven te halen?
Vraag dan een gratis gesprek aan via bovenstaande button. Ik neem zo snel mogelijk contact met je op. Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!