Schuldgevoelens en een badeendje

“Waar heb je dat dingetje gelaten!? Het lag hier!!” klinkt het beschuldigend. Ik help een vriend met het schoonmaken van zijn huis.

Als ik iets doe, doe ik het grondig. Ook als het iets is waar ik een hekel aan heb, zoals aan schoonmaken. Ik heb hem dus van te voren gewaarschuwd: “Zorg dat je alles hebt opgeruimd!”

En zo te zien is dat ook gebeurd. Ik ga dus helemaal los. In stille regelmaat poetsend en vegend. Totdat vriendlief verschijnt. Gemopper en gestamp gaan hem vooruit….

Ongemerkt ben ik opeens 30 jaar terug in de tijd. “Waar heb je het gelaten! Ik weet zeker dat het hier lag!!” klinkt het beschuldigend. Dit keer is het mijn man.

Mijn man en ik zijn nogal verschillend. Bij mij heeft alles een vaste plek. Orde in huis, is orde in mijn hoofd. Hij denkt daar wat anders over. In het begin van ons huwelijk leidde dat nogal eens tot verbale confrontaties. Hij omgeven door een donderwolk. Ik door een minstens zo grote wolk van schuldgevoelens.

Het gevolg was dat ik het hele huis op zijn kop zette. Op zoek naar dat ene dingetje. Dat vaak pas later op een hele andere plek plotseling tevoorschijn kwam. “O. Ja.”

Tegenwoordig hebben we ons aan elkaar aangepast. Hij en ik. Er zijn nog zelden dingen zoek. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de grootste aanpassing van mijn man komt, hij ruimt alles keurig op. Meestal.

Heel soms gaat het weer mis. Dan loopt manlief te mopperen.  Maar ik trap er niet meer in;  ik laat me geen schuldgevoel meer aanpraten. Ik haal mijn schouders een keer op en ga door met waar ik mee bezig ben.

Hoe dat komt? Jaren geleden kreeg ik een eend cadeau. Een lief roze badeendje.

Het eendjes was echter niet het echte cadeau, maar de boodschap die erachter zat: Zoals waterdruppels van een eend afglijden, mag jij onterechte beschuldigingen van je af laten glijden.

Dit eendje staat nu op de plek waar ik mijn stille tijd houd. Een dagelijkse herinnering aan deze wijze les.